سس‌کچاپ یا اصطلاحا” سس قرمز، برگرفته شده از گوجه‌فرنگی رسیده، است.
نام سس‌کچاپ، اولین بار در قرن۱۷ میلادی به فرهنگ لغت کشور بریتانیا اضافه شد. از آن زمان بود که در بسیاری از متون ادبی و دیگر کتاب‌های تخصصی، نام این سس به گوش میخورد. البته گفته می‌شود که نام این سس را از یکی از گویش‌های چین برگرفته‌اند که نام آن (ke-tsiap) است. اگر چه چینی بودن نام این سس بارها مورد بحث‌وجدل قرار گرفته شده است.
ضمنا” در فرهنگ چین، منظور از واژه کچاپ، بادمجان است. درحالی که منظور از کچاپ، سسی است که از عصاره گوجه‌فرنگی تهیه می‌شود.
در ابتدای قرن 19 میلادی، به تمام سس‌هایی که با سرکه درست میشد، سس کچاپ می‌گفتند. به دلیل علاقه زیاد مردم آمریکا به گوجه فرنگی، سس کچاپ محبوبیت بالایی در دنیا پیدا کرد و به مرور زمان به سرتا سر دنیا منتقل شد.لازم به ذکر است که تا سال 1913میلادی، قارچ به عنوان ماده اصلی تشکیل‌دهنده سس‌کچاپ محسوب میشد.
هینز، اولین کسی بود که سس‌کچاپ کارخانه‌ای را برای اولین بار در سال1876 میلادی تولید نمود. در آن زمان محققان استفاده از بنزوات سدیم به منظور نگهداری طولانی مدت مواد‌غذایی را ناسالم قلمدادکردند. در آن زمان تولیدکنندگانی همچون هینز، تلاش کردند تا دستورالعمل‌هایی جدید ایجاد نمایند تا روش‌های قبلی را معدوم کنند.
هینز معتقد بود، که با استفاده از گوجه‌های رسیده، دیگر نیازی به بنزوات سدیم برای جلوگیری از تغییر رنگ، طعم و مزه در محصول نیست. در آن زمان‌ها سس‌های کچاپ دارای دو طعم تلخ و نمکی داشت، که به مرور زمان طعم شیرین هم به گونه‌های کچاپ اضافه گردید. بعدها به دلیل استفاده از سرکه در سس کچاپ، طعم ترش و تند هم به گونه سس‌ها ، اضافه گردید.
در قدیم سس‌کچاپ را از گوجه فرنگی‌های تازه‌ای که همان موقع برداشت شده بود تهیه می‌کردند. امروزه با استفاده از فناوری تبخیر در خلاء ، از گوجه فرنگی خمیر غلیظی تهیه می‌کنند که نگهداری از این خمیر حتی در دمای اتاق هم امکان‌پذیر است و فاسد نمی‌شود. این امر به کارخانه‌ها تولید سس‌گوجه فرنگی امکان می‌دهد، که هر موقع سال که بخواهند، سس‌گوجه تهیه نمایند.
نوع بسته سس‌کچاپ در قدیم:
در قدیم، سس‌های کچاپ را داخل بطری‌های شیشه‌ای می‌ریختند، که ریختن آن روی غذا بسیار دشوار بود. اگر چه بطری‌های شیشه‌ای، سس‌ها را در برابر رطوبت و اکسید شدن حفاظت می‌کردند، اما مشکلات عدیده‌ای داشتند، که از داخل شیشه به سختی بیرون می‌آمدند. اگر قبل از مصرف، شیشه را خوب تکان نمی‌دادند، سس به دیواره شیشه می‌چسبید. محققان دلیل این مسئله را به خاطر انبساط سس کچاپ عنوان کردند. بعدها با تولید بطری‌هایی از جنس پلی اتیلن،که قابل فشار دادن بود و سس به راحتی از داخل آن بیرون ریخته میشد، مشکل استفاده از بطری‌های شیشه‌ای هم برطرف گردید.